“ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ, ΜΗΔΕΠΟΤΕ ΚΑΤΑ ΤΑ’ ΑΥΤΟ ΜΕΝΕΙΝ”

Η φράση πρωτοειπώθηκε από τον Ηράκλειτο 535-475 π.χ στην Έφεσο και σημαίνει, “όλα είναι ρευστά και τίποτα δεν μένει το ίδιο”

Η συνεχής αλλαγή είναι μέρος της ζωής και μας συνοδεύει από τότε που γεννιόμαστε. Ενώ υφιστάμεθα πολλές αλλαγές κατά την διάρκεια του βίου μας επί των οποίων δεν έχουμε έλεγχο –   όπως είναι η γήρανση, αλλαγές στο φυσικό περιβάλλον μας και πολλές άλλες –  υπάρχουν και άλλες σημαντικές εξελίξεις οι οποίες συμβαίνουν ή όχι με την δική μας πρωτοβουλία ή αμέλεια.

Ο χειρισμός και η αντιμετώπιση των  αλλαγών  αυτών έχει καθοριστικό ρόλο για την πορεία της ζωής μας. Έχουμε την επιλογή να παρέμβουμε συνειδητά και να τις οδηγήσουμε προς την κατεύθυνση που επιθυμούμε ή να μην παρέμβουμε και να τις παρακολουθούμε ως αδρανείς παρατηρητές.

Στη διάρκεια της σχολικής μας περιόδου μαθαίνουμε δεξιότητες, αποκτούμε γνώσεις και εστιασμένη εξειδίκευση σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις όπως επιστημονικές, καλλιτεχνικές, πνευματικές και άλλες. Η μάθηση αυτή είναι πολύ χρήσιμη και απαραίτητη. Αυτό που δεν μαθαίνουμε με κάποιον προγραμματισμένο και εστιασμένο τρόπο, είναι κάποιες βασικές αρχές και κατευθύνσεις για να ζούμε καλά.

Τα  μαθήματα ζωής ξεκινάνε  από την βρεφική μας ηλικία  με πρωταγωνιστές τους γονείς μας και συνεχίζονται με τις προσωπικές εμπειρίες οι οποίες φιλτράρονται, κυρίως, από το διαμορφωμένο από θρησκευτικά δόγματα και ιδεολογικές δοξασίες πολιτικο-κοινωνικό περιβάλλον.

Τα μαθήματα αυτά και η επίδρασή τους στον τρόπο σκέψης μας συνιστούν και αποτελούν τις αρχικές συνθήκες αυτού που είμαστε και διαγράφουν το εν δυνάμει αυτού που θα μπορούμε να γίνουμε, άρα το πεπρωμένο μας. Ελέγχοντας τα πιστεύω μας και τις σκέψεις μας ελέγχουμε και συμπεριφορές και πράξεις, τις οποίες αν εμποδίσουμε να γίνουν συνήθειες, ίσως μπορούμε να ελέγξουμε το προδιαγεγραμμένο πεπρωμένο μας.

Άρα ξεκινάμε το ταξίδι της ζωής με περιορισμούς, διαφορετικούς για το κάθε άτομο, που τους περιχαρακώνουν οι αρχικές συνθήκες όπως αναφέραμε παραπάνω. Όμως, παρά τους όποιους προσωπικούς περιορισμούς, καλούμεθα να υλοποιήσουμε όλες τις απαραίτητες αλλαγές στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού, ώστε να φτάσουμε σ’ ένα σημείο που κοιτώντας πίσω, και χωρίς εκλογικεύσεις, να είμαστε ευγνώμονες για αυτήν και ό’τι αυτή μας προσέφερε.

Ίσως η έλλειψη  σχολικών προγραμμάτων διδασκαλίας του ευ ζείν, θα μπορούσε να αποδοθεί στις πολλές εξατομικευμένες αφετηρίες των αρχικών συνθηκών, που, εκπροσωπούμενες από τους μαθητές της ίδιας ηλικίας,  θα τους διαχώριζαν σε πολλά διαφορετικά επίπεδα γνώσης. Και όμως, η υπόθεση αυτή ανατρέπεται δεδομένου ότι τόσο στις ΗΠΑ το 2013 όσο και στο ΗΒ το 2015 υπήρξαν πρωτοβουλίες για την εισαγωγή της  Ενσυνειδητότητας (Mindfulness) – η ικανότητα να επικεντρώνει κανείς την προσοχή του σε ότι βιώνουμε την παρούσα στιγμή χωρίς να αποσπάται από εξωτερικά ερεθίσματα ή εσωτερικές σκέψεις και κρίσεις – στα σχολεία, σε χώρους εργασίας κ.λ.π. Πρόσφατα και άλλες χώρες έχουν υιοθετήσει όμοια προγράμματα καθοδηγούμενες είτε από τα πλεονεκτήματα που αυτά προσφέρουν είτε ως προληπτικά μέτρα έναντι των πιθανολογούμενων προβλημάτων σε σχέση με την ψυχική υγεία. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας προβλέπει ότι μέχρι το 2030 προβλήματα  ψυχικής υγείας θα αποτελούν σοβαρή πρόκληση σε ένα περιβάλλον συνεχώς μεταβαλλόμενο και συνεπώς αγχωτικό.

Η παραπάνω πρόβλεψη κάνει ακόμη περισσότερο επιτακτική την ανάγκη μαθημάτων για την επιδίωξη μιας συνεχούς αλλαγής προς υγιέστερη ζωή τόσο της νοητικής όσο και φυσικής υπόστασής μας

Ας ελπίσουμε ότι οι κοινωνίες θα αντιληφθούν την ανάγκη ένταξης στα σχολικά προγράμματα μαθημάτων για την κάλυψη της παραπάνω κυριολεκτικά ζωτικής ανάγκης.

Γεννάται το ερώτημα, μπορούμε να αλλάξουμε?

 Συχνά ακούμε ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν και εν τούτοις, μέσω των Νευροεπιστημών, γνωρίζουμε σήμερα ότι ο νους διαθέτει την ρυθμιστική ιδιότητα, ήτοι παρακολούθηση και διορθωτική παρέμβαση όπου και όταν αυτό απαιτείται. Η ιδιότητα αυτή, όταν αξιοποιηθεί για την αλλαγή στον τρόπο παρακολούθησης, οδηγεί στην επίγνωση (awareness), και στην αλλαγή της συμπεριφοράς του ατόμου.

Με την επίγνωση , που είναι η συνειδητή εστίαση της προσοχής προς μια κατεύθυνση, δεν αλλάζει μόνο ο τρόπος λειτουργίας του εγκεφάλου αλλά κι’ αυτή η ίδια η δομή του

Ένας αποδεδειγμένος καταλύτης για  αλλαγή είναι η προσέγγιση που υιοθετεί το Coaching.

“COACHING” ως Καταλύτης Αλλαγής του Ατόμου“

 Ας ξεκινήσουμε με τον ορισμό του Coaching που σύμφωνα με τον ICF, σε ελεύθερη μετάφραση, είναι : “O ICF (International Coaching Federation) ορίζει το Coaching ως μια διαδραστική διαδικασία  με τον Coachee σε μια δημιουργική σχέση που γεννά για τους Coachees ανεξερεύνητες μέχρι τότε σκέψεις και ιδέες που τους εμπνέουν να σχεδιάσουν και υλοποιήσουν αλλαγές ώστε να μεγιστοποιήσουν το προσωπικό και επαγγελματικό τους δυναμικό.

Προσωπικά, το Coaching το γνώρισα σε δύο στάδια:

Α) Πρώτο Στάδιο, στην εφαρμογή του στον εργασιακό χώρο,  όπου συμμετείχα στην  καθιέρωση Coaching Culture.  Υπήρξε μια επιχειρησιακή πρωτοβουλία η οποία θα γεφύρωνε τα κενά μεταξύ διαθέσιμων και αναγκαίων προϋποθέσεων επίτευξης ατομικών και επιχειρησιακών στόχων, όπως:

–         γνώσεων και δεξιοτήτων μέσω εκπαίδευσης και εμπειρίας.

–         συμπεριφορών, μέσω υιοθέτησης αξιών και μέσω βελτίωσης της αυτογνωσίας και επικοινωνίας.

–         του κλίματος εμπιστοσύνης μέσω μετρήσιμης αξιοσύνης.

–         διαχείριση αλλαγής.

–         διατήρηση ψυχολογικής ισορροπίας.

Η εμπειρία αυτή ήταν βιωματική και αντλούσε την γνώση περί του Coaching από την εφαρμογή του σε συγκεκριμένο επιχειρησιακό χώρο.

Β) Δεύτερο Στάδιο, παρακινούμενος από το ενδιαφέρον που μου προξένησε το Πρώτο Στάδιο,  αποφάσισα να εγγραφώ και παρακολουθήσω ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα Coaching. Εδώ το φάσμα γνώσης ήταν ευρύτερο και εστιασμένο περισσότερο στο θεωρητικό του υπόβαθρο

Παρακολουθώντας τα μαθήματα, διαπίστωσα ότι είχα ελλιπή εικόνα για το Coaching.

Γιατί λέω ελλιπής η εικόνα?

Στο εταιρικό περιβάλλον ιδιαίτερη έμφαση δίδεται  σε θέματα επικοινωνίας, ηγεσίας, στην υιοθέτηση θεμελιωδών αρχών συμπεριφοράς βασισμένη σε αξίες, ή αρετές κατά τον Πλάτωνα, και στην μάθηση πώς να μαθαίνεις.

Εκεί, στον εργασιακό χώρο, γνωρίζουμε τους στόχους της εταιρείας οι οποίοι, διαμοιραζόμενοι κλιμακωτά σε διευθύνσεις και άτομα, αποτελούν το ζητούμενο που είναι γνωστό και στον προϊστάμενο και στον υφιστάμενο.

Δεν ισχύει το ίδιο όταν αντί των συγκεκριμένων επιχειρησιακών στόχων καταγινόμαστε με ατομικές επιδιώξεις σε πολλαπλές πτυχές της ζωής με το ζητούμενο, πολλές φορές, άγνωστο και στον ίδιο τον coachee.

Κι εδώ γίνεται εμφανής η ανάγκη όχι μόνον για την επιστήμη αλλά και για την τέχνη του Coaching και την σύνδεσή του με την φιλοσοφία,

Οι coaches βοηθούν τους ανθρώπους να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν στον εγκέφαλο  να χαράξει ένα νέο δίκτυο. Να τους βοηθήσει να αναγνωρίζουν και να ενεργούν επί των πραγματικών επιλογών που βρίσκονται διαθέσιμες ενώπιόν τους, μακριά από τους περιορισμούς των όποιων εμπειριών και σκέψεων με τις οποίες έχουν ταυτιστεί και τους κρατούν στην αιχμαλωσία του δικού τους στενού και υποκειμενικού κόσμου της αυτοεπιβεβαίωσης.

Ποιες έννοιες θα μπορούσαμε να εντάξουμε στο μάθημα ζωής του οποίου την έλλειψη έρχεται να αποκαταστήσει το Coaching? 

Θα μπορούσα να αναφέρω μερικές ,  υπό τύπον ερωτήσεων και προβληματισμού που μπορεί ο καθένας να θέσει στον εαυτό του ως ένα πρώτο στάδιο αυτό-coaching.

·        Πως χειριζόμαστε την αβεβαιότητα, μια  αναπόφευκτη βεβαιότητα ενώ βρισκόμαστε ακόμη εν ζωή? Την αντιμετωπίζουμε ως διαχειρίσιμη πρόκληση ή ως πηγή άγχους?

·        Πως αντιμετωπίζουμε την υποκειμενική εμπειρία του άλλου? Με κατανόηση και σεβασμό ή την αγνοούμε και την απορρίπτουμε ?

·        Αναγνωρίζουμε τα τρία επίπεδα ακοής όταν παρακολουθούμε κάποιον τρίτο να ομιλεί – την ιστορία του άλλου, τον εσωτερικό μας διάλογο, και την δική μας ερμηνεία της ιστορίας -? Ο Robert McCloskey ( πρώην εκπρόσωπος τύπου Πενταγώνου) συνοψίζει σε μια φράση τα παραπάνω «Γνωρίζω ότι πιστεύεις ότι καταλαβαίνεις αυτό που νομίζεις ότι είπα αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι συνειδητοποιείς ότι αυτό που άκουσες δεν είναι αυτό που εννοούσα.

 ·        Πως κάνουμε τις επιλογές μας: τις περιορίζουμε σε ένα δίλημμα ή το κάνουμε τουλάχιστον τρίλημμα αποφεύγοντας τον αναγκαστικό περιορισμό των δύο επιλογών? Και στη συνέχεια πως τις αξιολογούμε

·        Γνωρίζουμε τι είναι κριτική σκέψη ώστε α) να μπορούμε να διευρύνουμε τον ορίζοντα των επιλογών μας και β) να επιλέξουμε τις ορθές?

·        Κάνουμε συνειδητά την διάκριση μεταξύ γραμμικής και μη γραμμικής συμπεριφοράς ενός συστήματος? Διάκριση που παραπέμπει σε συμπεριφορές προβλέψιμες ή σε αντιδράσεις απρόσμενες ώστε να αποφεύγουμε εκπλήξεις ή ανατροπές σχεδίων?

·        Η σκέψη μας είναι συστημική? Εστιάζουμε την προσοχή μας σε σχέσεις και αλληλοεξαρτήσεις ή σε μεμονωμένα μέρη αποξενώνοντας την σκέψη μας από την συνολική εικόνα? (Dr. P. Senge, [1] *)

 ·        Βλέπουμε μόνον την επιφάνεια, επαναπαυόμενοι στην επίλυση συμπτωμάτων ή εστιαζόμαστε στην αναζήτηση και άρση των αιτίων που συνεχίζουν να υποβόσκουν?

·        Η λογική πρέπει να επιβάλλεται επί των συναισθημάτων ή τα συναισθήματα επί της λογικής? Υπάρχει τρίτη επιλογή?

·        Ποια έμφαση δίνουμε στην έννοια χρόνος ο οποίος θεωρείται μη αναστρέψιμος και πεπερασμένος?

·        Οι συνομιλίες συνδέουν ανθρώπους. Είναι δυνατόν συμπεριφορές ατόμων που συμμετέχουν στην συνομιλία να επιδρούν στην υγιή λειτουργία του εγκεφάλου των υπολοίπων?

Η Dr. J. Glazer, [2] * μας πληροφορεί πως η ύπαρξη ή η έλλειψη εμπιστοσύνης δημιουργεί αόρατες εσωτερικές διεργασίες οι οποίες διατρέχουν όλο το φάσμα συμπεριφορών, από φόβο και δυσπιστία (ενεργοποίηση της Αμυγδαλής, περιοχής του εγκεφάλου) μέχρι την απόλυτη εμπιστοσύνη και συνεργασία με αμοιβαίο όφελος. (ενεργοποίηση του εκτελεστικού εγκεφάλου που βρίσκεται στον προ-μετωπιαίο λοβό (βλέπε τις λειτουργίες του [ΠΜΛ] *).

Μας καλεί να κάνουμε το Αθέατο Ορατό (Making the Ιnvisible Visible) συνειδητοποιώντας ότι η ποιότητα της συζήτησής μας προκαλεί εκκρίσεις νευρο-μεταδοτών – κορτιζόλης /δυσπιστία, οκυτοκίνης /εμπιστσύνη – που είτε διαταράσσουν την εμπιστοσύνη και μπλοκάρουν ή αναστέλλουν σημαντικές λειτουργίες του εγκεφάλου ή εμπεδώνουν την εμπιστοσύνη και επιτρέπουν την απρόσκοπτη λειτουργία αυτού.

·        Τι συνιστά υγιή λειτουργία του νου και σε τι διαφέρει αυτός από τον εγκέφαλο? Σύμφωνα με τον Dr. Daniel Siegel [3] *, ο νους, ο εγκέφαλος και οι σχέσεις αποτελούν το περίπλοκο σύστημα της νόησης όπου:

–         οι σχέσεις συνιστούν την ανταλλαγή ενέργειας και πληροφορίας.

–         o εγκέφαλος είναι ο ενσωματωμένος μηχανισμός αυτής της ροής.

–         ο νους είναι η αναδυόμενη ιδιότητα του περίπλοκου αυτού συστήματος που ρυθμίζει αυτήν την ροή.

Όπως είπαμε ο νους διαθέτει την ρυθμιστική ιδιότητα, ήτοι παρακολούθηση και διορθωτική παρέμβαση όπου και όταν αυτό απαιτείται.

Η υγιής λειτουργία του νου είναι αλληλένδετη με την Προσοχή η οποία μπορεί να είναι εστιασμένη η όχι. Όταν είναι εστιασμένη, η επίγνωση -την ορίσαμε ως την συνειδητή εστίαση της Προσοχής προς μια επιλεγμένη κατεύθυνση -μπορεί να λειτουργήσει και όταν αυτή δεν είναι υποκειμενική, απομακρύνεται από τον αυτόματο πιλότο, και μέσω αναστοχασμού/προβληματισμού, έχουμε πρόσβαση στο ανοιχτό πεδίο επιλογών

Βέβαια, η πλήρης αξιοποίηση της επίγνωσης, με οποιοδήποτε βαθμό υποκειμενικότητας για την στάθμιση των επιλογών, είναι συνάρτηση της κριτικής σκέψης του καθενός μας. Και αν εδώ αναφερθούμε και στην Παρουσία  ως συνειδητή γνώση ότι βρίσκομαι σε περιβάλλον επίγνωσης, τότε επιτυγχάνεται η υγιής λειτουργία του νου.

Για να μπορέσει όμως ο νους να εκπληρώσει τον ρόλο του πρέπει πάντα να οδηγεί το σύστημα της νόησης προς μια ολοκληρωμένη λειτουργία. Oλοκληρωμένη λειτουργία ορίζεται, σύμφωνα με τον Dr. Daniel Siegel,  η ικανότητα του συστήματος να διασυνδέει τα διαφοροποιημένα μέρη του. (η αύξηση διασυνδεσιμότητος επιτυγχάνεται με την πρακτική της ενσυνειδητότητας και με την ποιότητα σχέσεων σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο)

Η ολοκληρωμένη λειτουργία του νου επιτρέπει την αυτό-ρύθμιση των εννέα λειτουργιών του εγκεφάλου που εντοπίζονται στον προ-μετωπιαίο λοβό [ΠΜΛ] *.

1. Ρύθμιση του σώματος

2. επικοινωνία με άλλους

3. συναισθηματική ισορροπία

4. ρύθμιση του φόβου

5. ευελιξία στην αντίδραση

6. αυτογνωσία

7. ο διανοητικός χάρτης των άλλων

8. ήθη και χάρτης του κοινωνικού περιβάλλοντος

9. διαίσθηση

Συνοψίζοντας τα παραπάνω μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι η Επίγνωση , την οποία ορίσαμε ως την  συνειδητή εστίαση της Προσοχής, προϋπόθεση της οποίας είναι η υγιής λειτουργία του νού ώστε να εκτελεί τον ρυθμιστικό του ρόλο αφού προηγουμένως πετύχει την διασύνδεση των διαφοροποιημένων τμημάτων του, επιτρέπει την επικράτηση της Παρουσίας – που αναδεικνύει την υγιή λειτουργία του νού – και αποτελεί την συνειδητή γνώση ότι βρίσκομαι σε περιβάλλον Επίγνωσης

Και με την επικράτηση της Παρουσίας ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει στην κατάσταση της ευδαιμονίας έχοντας εντάξει ως συνιστώσες της Παρουσίας, πέραν του νου, τα συναισθήματα και το ίδιο το σώμα.

Έχει παρατηρηθεί ότι όλα τα συμπτώματα συνδρόμου μη υγιούς λειτουργίας του νου οφείλονται στην βλάβη της ολοκληρωμένης λειτουργίας του.

Συνδυάζοντας λοιπόν τις εργασίες και δημοσιεύσεις των Dr Glazer and Dr Siegel βγάζουμε το συμπέρασμα ότι οι καλές σχέσεις, όπου κυριαρχεί η εμπιστοσύνη, όταν βασίζονται σε ευφυείς συνομιλίες οι οποίες απαιτούν υγιή λειτουργία του μυαλού, είναι μεταξύ των απαραίτητων συνθηκών για την ευημερία του ατόμου, του κύκλου συναναστροφών του και κατ’ επέκτασιν της  κοινωνίας

·        Coaching και Φιλοσοφία. Υπάρχει κάποια σχέση, και ποια είναι αυτή?

Η Β. Ασημακοπούλου [4] * στο βιβλίο της “ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ-Coaching & Ηγεσία“ πόνημα το οποίο, προσπερνώντας δόγματα κοινωνικής ή θρησκευτικής προέλευσης, εστιάζεται στον άνθρωπο και στις αναξιοποίητες δυνατότητες του μυαλού του. Ανατρέχει στην αρχαιότητα και ισχυροποιεί την διδακτική αξία του αναγνώσματος με αναφορά στις εσαεί αλήθειες των φιλοσόφων της αρχαίας Ελλάδος.. Αλήθειες που η επιστήμη έρχεται να επιβεβαιώσει μέσω του κλάδου των νευροεπιστημών. ( η σημασία της εμπιστοσύνης, των σχέσεων, του λόγου, στην ολοκληρωμένη λειτουργία του νου). Ο Αριστοτέλης μας παροτρύνει στην ευδαιμονία που εμπεριέχει την αριστεία, την ύψιστη δυνατή αυτοπραγμάτωση του ανθρώπου όπως: φιλία, σοφία, κοινωνική ζωή και γνώση) Το Coaching, όπως πολύ πειστικά το περιγράφει, γίνεται ο καταλύτης των αλλαγών που θα οδηγήσει στην ελαχιστοποίηση των αναξιοποίητων δυνατοτήτων του μυαλού μας.

Το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα είναι η Εσωτερική Χειραφέτηση. Ή όπως μας παροτρύνει η Βαρβάρα να γίνουμε ηγέτες του εαυτού μας, με απώτερο στόχο την ευδαιμονία. Το βιβλίο μας μαθαίνει τον τρόπο, όπως συνοπτικά παρακάτω:

–  Εισάγεbι ένα πλαίσιο αυτό-συμμόρφωσης χωρίς την έξωθεν επιβολή

–  Προσφέρει ως πρότυπα/σημεία αναφοράς τις αρετές

–  Συγκεκριμενοποιεί “το τι κάνουμε / γιατί το κάνουμε”( ο Λόγος): Μας καλεί να αποκτήσουμε αυτογνωσία μέσω της φρόνησης για μια ενάρετη ζωή που θα αναζητά την αλήθεια με την ορθή κρίση και την βοήθεια της γνώσης και την άσκηση αυτής . Το ζητούμενο είναι η Αριστεία

–  Μας υποδεικνύει πως θα το πετύχουμε ( ο Τρόπος) προτείνοντας προς το σκοπό αυτόν το Coaching, με εμπεριστατωμένη παρουσίασή του

–  Έτσι, με αυτό το πόνημά της, μας προσφέρει ένα εγχειρίδιο ζωής προσβλέποντας τόσο στην ατομική όσο και κοινωνική ολοκλήρωση των ατόμων

Η Εσωτερική Χειραφέτηση παραπέμπει και στην αυτεπίγνωση ή “Γνώθι σ’ αυτόν” κατά το δελφικό γνωμικό. Προϋπόθεση αναγκαία ως χαρακτηριστικό του Coach ώστε να είναι σε θέση να αναζητήσει και αξιολογήσει όλα τα αναγκαία στοιχεία που θα του επιτρέψουν να κατανοήσει τον νου του Coachee και στη συνέχεια να τον βοηθήσει.

·        Ενεργούμε ή αντιδρούμε?

Είναι πολύ σημαντικό να αναγνωρίσουμε συνειδητά την συμπεριφορά μας διότι ο φόβος είναι μια αντίδραση ενώ το κουράγιο είναι μια απόφαση. Επιτρέπουμε την συμπεριφορά μας να ταλαντεύεται σύμφωνα με την συχνότητα εξωτερικών ερεθισμάτων ή αποτελεί έκφραση μιας συνεπούς και συνειδητής απόφασης που την διακρίνει η παρρησία ?

Αντιπροσωπευτικές αλλαγές που παρατηρούμε ως αποτέλεσμα του Coaching.

 Άτομα που έχουν γίνει Coaches

–  Έχουν γίνει περισσότερο ανοιχτόμυαλοι, ειδικά σχετικά με το πόσο λεπτή και ποικίλη μπορεί να είναι η ψυχολογία του κάθε ατόμου

–  Έχουν γνωρίσει τις μεθόδους διερεύνησης, γιατί είμαστε αυτό που είμαστε και πώς μπορούμε να διαχειριστούμε ή να επηρεάσουμε το μυαλό μας .

–  Είναι λιγότερο επικριτικοί, συνειδητοποιώντας ότι όλοι έχουν τη δική τους αλήθεια, τη δική τους μοναδική πορεία στη ζωή που έχει διαμορφώσει τους λόγους πίσω από το πώς και γιατί συμπεριφέρονται με τον τρόπο που συμπεριφέρονται. ( αυτό παραπέμπει στις αρχικές συνθήκες που αναφέραμε) .

–  Έχουν στη διάθεσή τους ένα σετ εργαλείων και μια δομή που επιτρέπει την διερεύνηση αυτών των ανεξερεύνητων πλευρών, όχι μόνο σε ότι αφορά τους άλλους, αλλά και σε ότι σχετίζεται με τον ίδιο τον εαυτό τους.

 Άτομα που δέχτηκαν Coaching (coachees)

 –  Ενθαρρύνονται και επιτυγχάνουν να βρουν και ακολουθήσουν νέους δρόμους , ανεξερεύνητους μέχρι τότε ώστε μόνοι τους να φτάσουν σε αυτά τα συμπεράσματα που μπορεί να τα βοηθήσουν στην ιδιαίτερη πρόκληση που βιώνουν.

–  Μαθαίνουν να δέχονται κριτική/ συμβουλές/ προκλήσεις , που αφορούν στις δικές τους  προκαταλήψεις και με τι τρόπο να τις αναθεωρήσουν. 

–  Μαθαίνουν πως η  λογική από μόνη της δεν αρκεί για την αντικειμενική επίλυση θεμάτων αλλά πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους τα εκφρασμένα ή μη συναισθήματα.

–  Μαθαίνουν τι είναι ενσυνειδητότητα και πως κάποιος μπορεί να την ενσωματώσει στην ζωή τους.

–  Αναγνωρίζουν   πόσο πολύτιμες μπορούν να είναι οι συζητήσεις που τις διέπουν η εμπιστοσύνη, η ψυχραιμία και η αναζήτηση κοινού τόπου.

ΠΗΓΕΣ

[1] * The Fifth Discipline, Peter Michael Senge , is an American systems scientist who is a senior lecturer at the MIT Sloan School of Management,

[2]*Dr. Daniel Siegel is currently clinical professor of psychiatry at the UCLA School of Medicine where he is on the faculty of the Center for Culture, Brain, and Development and the founding co-director of the Mindful Awareness Research Center

[3]*Judith E. Glaser was an Organizational Anthropologist. She was the world’s leading authority on Conversational Intelligence®, WE-centric Leadership, and Neuro-Innovation, and a best-selling author of 7 business books .

[4] * ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ, Βαρβάρα Ασημακοπούλου, είναι coach, συγγραφέας, ομιλήτρια , ιδρυτής της HRE

Κοσμάς Μιχαήλ
Member of “Coaching Skills & Tools in Practice” Faculty

Professional Certified Coach by ICF

Οι έξυπνες συζητήσεις και οι νευροεπιστήμες
Connect with Kosmas on LinkedIn here