Time and things, memories and food for the soul
Το συναίσθημα είναι η μόνη ανεξίτηλη μνήμη γιατί όταν το μυαλό ξεχνά, η ψυχή θυμάται.

Πάντα είχα φιλοσοφικές αναζητήσεις όσον αφορά τη ζωή, το θάνατο, τον έρωτα, τη φιλία, λόγω της έμφυτης περιέργειας, της αγάπης για τη γνώση, και τώρα τελευταία της επιθυμίας να ρίξω φως σε πιο «διφορούμενα» μέρη που κάποτε δίσταζα ίσως και να φοβόμουν να εξερευνήσω. Πολιτική, εξουσία, τυχαιότητα, εξαναγκασμός, ιδιοτέλεια. Να μάθω γιατί και πως συμβαίνουν κάποια γεγονότα στον κόσμο που τον καθορίζουν, που ορίζουν τη μοίρα του δηλαδή και φυσικά τη θυελλώδη πορεία της ιστορίας της ανθρώπινης φυλής.

Δύο είναι τα κίνητρά μου για τα παραπάνω
-Πώς να ζήσω η ίδια καλύτερα και
-Πώς να βοηθήσω τους άλλους να ζήσουν και εκείνοι καλύτερα

Η δική μου φώτιση να γίνει φώτιση και για σένα.

Ένα θέμα που με απασχολεί τώρα τελευταία είναι ο «θάνατος». Συγκεκριμένα προβληματίζομαι σχετκά με τι είναι εκείνο που μπορεί να σε κρατά στη ζωή όσο ο θάνατος πλησιάζει αναπόφευκτα.
Από έρευνα που έκανα σε αγαπημένους μου ανθρώπους αλλά και από τις προσωπικές μου εμπειρίες μοιράζομαι μαζί σου τα παρακάτω.

Ο θάνατος όταν επέρχεται ως η φυσική εξέλιξη ενός φθαρτού σώματος είναι κάτι αναπόφευκτο και καλοδεχούμενο; Πόσο καλοδεχούμενο είναι;
Εμένα μάλλον δύσκολο μου μοιάζει.

Πως μπορεί αυτή η διαδικασία να γίνει λιγότερο επώδυνη;

Τι γίνεται με το πνεύμα μας την ψυχή μας;

Τι συμβαίνει όταν είσαι σε μια σκακιέρα και σιγά σιγά οι σύντροφοί σου φεύγουν ο ένας μετά τον άλλο;
Έχω την εντύπωση ότι το μυστικό βρίσκεται στη σχέση μας με το χρόνο και στη σχέση μας με τα πράγματα.

Ο ΧΡΟΝΟΣ
Στο χρόνο που είναι αυτός που είναι. Δηλαδή ούτε περισσότερος ούτε λιγότερος.
Τι μας κάνει κάποιες φορές να νοιώθουμε μια μέρα σαν μια εβδομάδα, δηλαδή να μην περνάει ο χρόνος και μια εβδομάδα σαν μια μέρα, δηλαδή να περνάει πολύ γρήγορα;

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ
Μήπως είναι τα πράγματα;
Τι κάνουμε ή τι δεν κάνουμε;
Τι δημιουργούμε και τι όχι;

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ
Κατά τη γνώμη μου, αν δημιουργούμε κάτι τότε ο χρόνος γεμίζει.

Γεμίζει αναμνήσεις και τότε μια εβδομάδα μοιάζει με έναν μήνα.
Τότε ο χρόνος λειτουργεί σαν φίλος.

Πότε όμως ο χρόνος γίνεται σύντροφος και όχι εχθρός;
Μήπως όταν τον βλέπεις εσύ ως φίλο; Όταν του συμπεριφέρεσαι σαν σε φίλο;

Τι κάνουμε με έναν καλό μας φίλο;
Τον νοιαζόμαστε, είμαστε ευγενικοί μαζί του, τον ακούμε, του μιλάμε, τον κατανοούμε, τον εμπιστευόμαστε. Έτσι δεν είναι;

Όταν έχουμε δίπλα μας τον φίλο μας νοιώθουμε δυνατοί. Όταν μοιραζόμαστε εμπειρίες μαζί του είμαστε γεμάτοι, όταν ξεκουραζόμαστε μαζί του είμαστε χαρούμενοι.
Για το χρόνο μιλάω ε!!!
Όταν ξεχνάμε την ύπαρξή του – του χρόνου- και χανόμαστε στις σκέψεις μας γνωρίζουμε ότι είναι πάντα δίπλα μας και δε ζητά τίποτα, δεν περιμένει κάτι από εμάς. Εμείς επιλέγουμε τα βήματά μας, τις πράξεις μας. Επιλέγουμε και τη σχέση που θέλουμε μαζί του. Είμαστε ελεύθεροι να τον διαχειριστούμε.

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΝΟ
Τα 5 στοιχεία της φύσης είναι: το νερό, η γη, ο αέρας, η φωτιά και το κενό. Το κενό έχει σχέση με το χρόνο. Οχι ο χρόνος που σταματά, αλλά ο χρόνος που γονιμοποιεί. Το κενό είναι η απαραίτητη παύση πριν τη δράση, που μας τη δίνει ο χρόνος ως φίλος. Η παύση που μας υπενθυμίζει τη σχέση με το χρόνο και τα πράγματα, τη σχέση με τη ζωή και το θάνατο. Η παύση είναι η αφετηρία της δημιουργίας και της συγχώρεσης.Η στιγμή της λύτρωσης που κρατά αιώνες.

Το κενό είναι ο matrix κόσμος που υπάρχει και υπήρχε πάντα. Η επιστήμη και η τεχνολογία μας έκαναν τη γνωριμία μαζί του. Τα κβάντα, ο χωρόχρονος, πολύπλοκα πράγματα που όμως οδηγούν σε μια επίγνωση.

ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Το φθαρτό του σώματος ξεπερνιέται με το άφθαρτο της μνήμης.

Ζω σημαίνει θυμάμαι. Θυμάμαι σημαίνει έχω τι να θυμάμαι.

Το έχω, έχει να κάνει με τα πράγματα. Τα πράγματα έχουν να κάνουν με τις εμπειρίες. Η εμπειρίες έχουν να κάνουν με τις επιλογές μας.

Έχουμε επιλογή να επιλέξουμε τις εμπειρίες μας, έχουμε επιλογή να δημιουργήσουμε αναμνήσεις

Να γεμίσουμε την άφθαρτη ψυχή μας που ξεπερνά το φθαρτό σώμα ή πνεύμα. Αν είναι γεμάτη τότε ακόμη και αν δεν θυμόμαστε (το φθαρτό μέρος) θα νοιώθουμε συναισθήματα (το άφθαρτο μέρος).

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ
Τώρα καταλαβαίνω για πιο λόγο όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε πιο ευσυγκίνητοι. Διότι μεγαλώνει το συναίσθημα. Διότι είναι αυτό που μένει άφθαρτο ακόμη και αν η μνήμη μας αφήσει. Και είναι αυτό που κρατά γεμάτη την ψυχή μας. Με όσα ζήσαμε στο παρελθόν και αυτά που ζούμε στο παρόν.
Το συναίσθημα είναι αυτό που μας κάνει πιο διαχειρίσιμο αυτό το μονοπάτι της ενηλικίωσης και της συμφιλίωσης με το θάνατο.

Η λύπη και η χαρά είναι το αιώνιο προνόμιο όσο μεγαλώνουμε.

Στον εδώ και στον εκεί ίσως κόσμο.

Ας γεμίσουμε λοιπόν την ψυχή μας στον εδώ κόσμο που βρισκόμαστε σήμερα για όσο βρισκόμαστε. Με εμπειρίες με γνώσεις με ανθρώπους.
Τότε ο χρόνος γίνεται φίλος, γεμίζει το κενό με ιδέες, ωθεί το μυαλό σε πράξεις, γεμίζει την ψυχή με αναμνήσεις και συναισθήματα καί έτσι την κάνει αθάνατη.

ΧΡΟΝΟΣ ΦΙΛΟΣ – ΓΕΜΑΤΗ ΨΥΧΗ -ΑΘΑΝΑΤΗ ΨΥΧΗ

Πως αισθάνεσθε τώρα με αυτή τη διαπίστωση;
Εγώ πολύ όμορφα!

Ξεκίνησα ένα δύσκολο θέμα. Ξεπέρασα μια ατροπό, εν γνώσει μου, ξεδίπλωσα τις σκέψεις μου, έκανα συσχετισμούς και κατέληξα κάπου που με λυτρώνει. Που μου είναι  χρήσιμο. Είναι για σένα;